Bruut misdrijf in Warschau: Verkrachte immigrantenvrouw uit Wit-Rusland overleden in ziekenhuis
Liza stierf in het ziekenhuis, waar artsen enkele dagen voor haar leven vochten. Ze stierf omdat Dorian haar geslagen en verkracht had, haar gewurgd had en haar vervolgens bewusteloos en “zonder vitale functies” achterliet op de plaats delict. Sam nam de tram naar huis in de wijk Mokotow in Warschau. Hij had zich voorbereid op de overval, had een vuurkorf en een mes. Dorian S. is Pools, katholiek, blanke man. Hier afgebeeld met een beige jas, zwarte sjaal en een kruis om haar nek.
Ik zou willen dat het feit dat Dorian S., en elke andere verkrachter, tot de bevoorrechte meerderheid in dit land behoort, geregistreerd wordt. Voor de orde, voor de statistieken, voor het bewustzijn van een publiek dat constant bang is voor migranten. Wie is Dorian S.? Een Pool. Een Poolse burger.
Liza was een vluchteling uit Wit-Rusland. Ze kwam naar Warschau om veiligheid te zoeken.
Er liepen mensen langs die niet zeker wisten dat er een verkrachting zou plaatsvinden in de poort, op de trappen in de Zurawiastraat 47. Ze dachten dat het ‘daklozen waren die seks hadden’.
Hoe herken je verkrachting? In de Poolse wet blijft de regel bestaan dat verkrachting wordt herkend aan het feit dat de verkrachte vrouw schreeuwt, vecht, protesteert en dat de verkrachter, naast het verkrachten, ook slaat. Maar een van de Poolse adagia is dat als een vrouw ‘nee’ zegt, ze ‘ja’ denkt, dus er is altijd de perverse mogelijkheid dat het geschreeuw van het slachtoffer haar misbruiker aanmoedigt om meer te doen.
We wachten nog steeds tot de definitie van verkrachting wordt veranderd. Het idee is om elke vorm van geslachtsgemeenschap waarmee niet vrijwillig en bewust wordt ingestemd, eenvoudigweg als verkrachting te beschouwen. Ik hoop dat geen enkele politicus een referendum over deze kwestie zal voorstellen. Het veranderen van de definitie zal niet alleen invloed hebben op de opgelegde straffen, maar zal ook het publiek sensibiliseren, mogelijke getuigen die, omdat ze begrijpen dat verkrachting verkrachting is, niet zullen aarzelen, maar onmiddellijk hun telefoon zullen pakken en 112 zullen bellen.
De verandering in de verkeerswetgeving, die stelt dat de voetganger voorrang heeft op de rijbaan en dat de bestuurder verplicht is om te stoppen wanneer hij een voetganger ziet die het zebrapad nadert, is revolutionair gebleken. Plotseling kunnen bestuurders afremmen voordat ze oversteken en vallen er veel minder slachtoffers dan wanneer de boosdoener misschien degene was die ‘op de rijbaan ging staan’ terwijl de snelheidsovertreder niet kon stoppen.
Hetzelfde zal gebeuren met de verandering in de definitie van verkrachting. Potentiële verkrachters zullen begrijpen dat ze er niet gemakkelijk vanaf komen, dat het niet het slachtoffer zal zijn dat moet uitleggen waarom ze niet schreeuwde. En getuigen van de verkrachting zullen ook weten dat de wet de verkrachter geen verdere mogelijkheden biedt om de verantwoordelijkheid van zich af te schuiven, het slachtoffer de schuld te geven, haar te beschamen, te intimideren en getuigen te manipuleren.
De verkrachting gepleegd door Dorian S. wordt perfect weerspiegeld in de formulering van Art. 197 van het Wetboek van Strafrecht: “die door geweld, onwettige bedreiging of misleiding een andere persoon tot seksuele gemeenschap brengt”. Er was geweld, niet alleen seksueel geweld, want seksueel is niet genoeg volgens deze bepaling. Er waren bedreigingen, er was verkrachting. Desondanks haalden mensen die langs de plaats delict liepen hun telefoon niet tevoorschijn, maar vertrokken nadat de verkrachter er op vulgaire wijze om had gevraagd. De bepaling werkt niet omdat ze ruimte laat voor brede interpretaties, waarbij ten minste drie actoren in een verkrachtingssituatie betrokken zijn: de verkrachter, de verkrachte en degene die kan controleren in hoeverre de vrouw zichzelf heeft verdedigd.
Als Liza het had overleefd, zouden we waarschijnlijk lezen wat ze aanhad, waarom ze alleen liep, waarom op dat tijdstip, en of het duidelijk was dat ze deze ‘geslachtsgemeenschap’ niet wilde en om hulp riep, of dat ze misschien alcohol in haar bloed had – al deze informatie zou tegen haar gebruikt kunnen worden. De rechtbank en de media zouden zich buigen over alle omstandigheden en we zouden nog steeds weinig weten over Dorian S.. Noch een naam, noch een gezicht, noch waarom hij een vuurschaal en een mes nam en het huis verliet om te loeren in de poort van ul. Kraanvogel met de bedoeling te verkrachten, te doden. Was hij iets van plan, zat hij alleen achter Liza aan, was hij klaar om iedereen aan te vallen die toevallig die kant op kwam? En dit zou het onderwerp van onderzoek moeten zijn: wat maakt iemand bereid om een ander mens pijn te doen, een leven te nemen, te verkrachten.
Als Liza het had overleefd en zwanger was geworden als gevolg van een verkrachting, dan zou het publiek zich zijn gaan afvragen of ze wel het recht op abortus zou moeten hebben. Zou, nu er een machtswisseling heeft plaatsgevonden, een motie over deze zaak die onaangeroerd naar het Openbaar Ministerie is gegaan, niet naar de vriendelijke media gaan die een klaagzang zouden beginnen over conceptie en over de onschuld van de zygote? Zou het Openbaar Ministerie snel hebben gehandeld of zou het Abortus Dream Team, zonder op het Openbaar Ministerie te wachten, Liza hebben geholpen?
Als Liza de aanval had overleefd, zouden we veel over Liza te weten komen, want de wet, met haar mogelijk ruime interpretatie van de verkrachtingsclausule, zet de deur hiervoor open, of liever gezegd breekt de ramen, waarbij de privacy van het slachtoffer wordt geschonden, wiens daden door het hele land gevolgd beginnen te worden.
Liza is echter dood. En haar dood ontmaskert in zekere zin de verkrachter. Het zorgt ervoor dat vage bepalingen het niet langer beschermen. En het zij zo. Laten we ons op hem richten, op Dorian S. – en laat dat het ultieme argument zijn om de wet te veranderen. Laat verkrachters niet het gevoel hebben dat ze kunnen verkrachten, slaan, weggaan en rustig naar huis gaan, in de overtuiging dat het slachtoffer het zwijgen kan worden opgelegd, dat de zaak niet gepubliceerd zal worden omdat zij – blanke mannen, Polen, katholieken – beschermd worden door privileges.
