Het leven van anderen zonder papieren
In plaats van Europese solidariteit leidden de recente gebeurtenissen op Lampedusa tot de maar al te bekende verdeeldheid, vooral tussen Italië, Duitsland en Frankrijk. Met de Europese verkiezingen van 2024 in het vooruitzicht kunnen we gerust zeggen dat migratie voor veel kiezers een belangrijk onderwerp zal zijn. Hieronder belicht ik vijf opvallende artikelen over verschillende reacties op de kwestie in Zweden, Frankrijk en België.
Hoewel de driepartijencoalitie van Zwedennipt werd verkozen op een platform om de immigratie terug te dringen, zorgt één bepaald voorstel voor veel weerstand bij de Zweedse vakbonden en werknemers in de publieke sector. De wet, die deel uitmaakt van het Tidö-akkoord dat de coalitie heeft opgericht, verplicht werknemers in de publieke sector om alle migranten zonder papieren die ze tegenkomen – patiënten, klanten, studenten, collega’s – aan te geven bij de immigratiedienst.
Arbetet, een Zweedse krant die zich richt op werknemersrechten en de arbeidsmarkt, sprak met advocaat en arbeidsrechtdeskundige Tommy Iseskog over de implicaties van het wetsvoorstel ( Advocaat over klokkenluiderswet: “We zouden in dezelfde club terechtkomen als Oost-Duitsland”. , door Anton Andersson, SV). Naast het feit dat de wet “democratische grondbeginselen” schendt en Zweden in “dezelfde club als Oost-Duitsland” plaatst, stelt Iseskog dat de wet onsamenhangend is en onverenigbaar met de bestaande Zweedse arbeidswetgeving.
Rebecca Selberg in De conversatie (Beroepsbeoefenaars in Zweden verzetten zich hard tegen een rechts plan om hen te verplichten ongedocumenteerde migranten te verraden., door Rebecca Selberg, NL) beschrijft de krachten – waaronder leraren, verpleegkundigen en maatschappelijk werkers, evenals hun vakbonden – die in opstand komen tegen de zogenaamde “verklikkerwet”. Selberg concludeert dat een terugval in het beleid ertoe zou kunnen leiden dat de Zweedse Democraten de stekker uit het Tidö-akkoord trekken en zelfs uit de coalitie zelf.
In Frankrijk was er een meer spirituele strijd over het onderwerp migratie. Twee artikelen in Le Grand Continent geven de historische en religieuze context achter de mis die paus Franciscus op 23 september in Marseille heeft geleid.
Tot het voorspelbare ongenoegen van de Franse conservatieven maakte paus Franciscus van de gelegenheid gebruik om “… paniekzaaiende propaganda ” te veroordelen en te pleiten voor een humaan antwoord aan mensen die ontberingen ontvluchten. Marseille, de op één na grootste havenstad aan de Middellandse Zee, was een geschikte locatie, zoals Jean-Benoît Poulle uitlegt ( De mis van paus Franciscus in Marseille: 10 dingen te weten over het bezoek “aan de Middellandse Zee” maar “niet aan Frankrijk” , Jean-Benoît Poulle, FR ES). Vroeger was de Middellandse Zee een “kruispunt van beschavingen”, maar volgens de paus is het de afgelopen jaren een “onderwaterkerkhof” geworden.
Ondertussen heeft Gilles Gressani ( De kerk en migratie: de profetische keuze voor een multi-etnisch Europa , Gilles Gressani, FR IT ES) de woorden van de paus terug tot die van de voormalige aartsbisschop van Milaan Carlo Maria Martini in 1990. Toen Franciscus suggereert dat het Middellandse Zeegebied “schreeuwt om gerechtigheid, met zijn kusten die aan de ene kant rijkdom, consumentisme en verspilling uitstralen, terwijl er aan de andere kant armoede en instabiliteit heerst”, sluit hij zich aan bij de verklaring van Martini dat migratie is “een uitnodiging om de decadente koers naar consumentisme en gemakkelijke tevredenheid met onze bezittingen om te keren”.
Het is misschien geen verrassing dat migratie een van de blijvende factoren blijkt te zijn achter extreem-rechts electoraal succes in Vlaanderen, schrijft Knack ( Extreem-linkse en extreem-rechtse bolwerken in Vlaanderen: niet altijd hetzelfde als in de jaren 1930 , Jeroen de Preter, NL, paywall).
Vier jaar geleden concludeerde historicus Davide Cantoni dat het Duitse Alternativ für Deutschland succesvoller is in dezelfde regio’s waar de nationaalsocialisten van Adolf Hitler in 1933 succesvoller waren. Geïnspireerd door dit onderzoek wilden de Leuvense politicologen Marc Hooghe en Dieter Stiers nagaan of er gelijkaardige “geografische continuïteiten” kunnen worden geïdentificeerd in Vlaanderen. In plaats van 1933 vergelijken ze de verkiezingen van 1936 en 2019, toen zowel extreem-links (de Communistische Partij van België en de Arbeiderspartij van België) als extreem-rechts (de Vlaams Nationale Unie en het Vlaams Belang) het opmerkelijk goed deden.
Interessant genoeg vinden Hooghe en Stiers dat deze continuïteit alleen bestaat voor extreem-links, en niet voor extreem-rechts. Ze vinden echter wel enige continuïteit tussen regio’s waar extreem-rechts minder succesvol was, namelijk grote steden met een meer diverse en hoger opgeleide bevolking (“extreem-rechts en hoger onderwijs gaan in de regel niet goed samen”). De onderzoekers wijzen erop dat anti-immigratiepartijen het beter doen in gebieden met minder migratie. Zelfs in 1936 waren de steden relatief divers, met arbeiders uit Oost-Europa en Joodse mensen die het antisemitisme ontvluchtten.
Meer keuzes
Tranen, compromissen, scheiding – hoe het is om het Verenigd Koninkrijk te verlaten vanwege Brexit
Nando Sigona | The Conversation | 18 september 2023 | NL
Brexit dwong veel Europeanen die in het Verenigd Koninkrijk wonen tot pijnlijke keuzes. Nando Sigona doet verslag van de ervaringen van EU-gezinnen in het Verenigd Koninkrijk die te maken krijgen met de gevolgen van de Britse nationale scheiding, vooral van koppels die geen vaderland delen. Gezinnen volgden twee belangrijke strategieën: het kiezen van een bestemming die geschikt was voor de meeste leden of het vinden van een tijdelijke oplossing waarbij sommige gezinsleden eerst zouden emigreren. Het verhaal van Maria, die als gevolg van Brexit van haar Britse echtgenoot scheidde, laat de emotionele tol en de complexiteit zien.
België warmt op nu wijn terrein wint op bier
Mehdi Laïdouni | Reporterre | 29 september 2023 | FR
België, dat vooral bekend staat om zijn bieren, ontpopt zich als een belangrijke speler in de wijnindustrie, met 259 wijnproducenten in 2022 en een groeiende reputatie voor kwaliteit. De lokale wijnproductie profiteert van expertise en gunstige omstandigheden, waaronder klimaatverandering, die het mogelijk maakt om wijnstokken te verbouwen in regio’s die vroeger ongeschikt waren. Belgische wijnmakers onderzoeken ook innovatieve benaderingen, zoals interspecifieke druivenvariëteiten, om zich aan te passen aan veranderende klimaatomstandigheden en het gebruik van pesticiden te verminderen.
Murdoch heeft het openbare leven 70 jaar lang vergiftigd – maar we zijn hem nog steeds iets schuldig
Alan Rusbridger | Prospect | 24 september 2023 | NL
Alan Rusbridger, die redacteur was van de Guardian 20 jaar, bespreekt de complexe erfenis van mediamagnaat Rupert Murdoch. Rusbridger erkent zijn bijdragen aan de journalistiek, maar benadrukt ook belangrijke ethische en professionele tekortkomingen binnen Murdochs media-imperium, niet in het minst het telefoon hacking schandaal. Murdochs machtige invloed op de politiek en de media in meerdere landen wordt ook onder de loep genomen, wat vragen oproept over de concentratie van mediamacht in de handen van één individu.
Tien dingen die je moet weten over bedwantsen
Romain Métairie | Libération | 29 september 2023 | FR
De Franse sociale media gonst plotseling van het gepraat over bedwantsen, waarbij velen zich zorgen maken dat ze de Olympische Spelen van volgend jaar in verlegenheid kunnen brengen. Romain Métairie bespreekt de opleving van Cimex lectularius in Frankrijk en de uitdagingen die ze vormen. Bedwantsen zijn kleine, bloedetende insecten die zich voornamelijk ’s nachts op mensen richten, aangetrokken door lichaamswarmte en CO2-uitstoot. Een geglobaliseerde en nomadische levensstijl, aangemoedigd door platforms voor het delen van huizen zoals Airbnb, dragen bij aan de verspreiding van bedwantsen. De economische en gezondheidskosten van besmettingen met bedwantsen zijn aanzienlijk en vragen om uitgebreidere preventie- en hulpmaatregelen.
